 Wysłany: Śro 13:42, 29 Cze 2011 Temat postu: |
|
No to dzięki za odp 
Bo muszę kupić nową  |
|
| Wysłany: Śro 19:42, 09 Mar 2011 Temat postu: |
|
| Według mnie nie...
Podobnie jest z różańcem... Jeśli się zniszczy, nie musi być święcony - owe sakramentalia błogosławione są naszą modlitwą - tak mi to tłumaczył pewien Ksiądz. Pax |
|
| Wysłany: Śro 15:20, 09 Mar 2011 Temat postu: |
|||
A kiedy zniszczy się nam np. Tauka, to nowa musi być święcona również? |
|||
| Wysłany: Śro 10:17, 09 Mar 2011 Temat postu: |
|
| Pax:)
Po co nosi się Krzyże, medaliki? Ciekawe pytanie... Są to SAKRAMENTALIA!!!! Oto krótkie wyjaśnienie; cit. "Sakramentalia (l.poj. sakramentale) – w katolicyzmie i prawosławiu przedmioty lub czynności o charakterze religijnym zbliżone w swym znaczeniu do sakramentów, którymi Kościół posługuje się do osiągnięcia określonych skutków natury duchowej i innej. Do sakramentaliów w katolicyzmie należą medaliki święte, szkaplerze, poświęcanie przedmiotów, błogosławieństwa, czynienie znaku krzyża, namaszczenie, posypanie popiołem, egzorcyzmy, nakładanie rąk i wiele innych. Moc i skuteczność sakramentaliów wynika z nieustannej modlitwy usprawiedliwionych członków Kościoła, w której sakramentalia są zanurzone. Formułę działania sakramentaliów określa termin ex opere operantis Ecclesiae, czyli na mocy działania Kościoła w tym wypadku oznaczającego modlitwę." Źródło; http://pl.wikipedia.org/wiki/Sakramentalia Katechizm: SAKRAMENTALIA KKK 1667 Sakramentalia - znaki święte i skutki duchowe KKK 1668 Ustanowione w Kościele dla pewnych posług KKK 1669 Rola świeckich oraz zastrzeżenia KKK 1670 Sakramentalia uzdatniają wiernych do przyjęcia łaski KKK 1671 Błogosławieństwo osób, przedmiotów, posiłków i miejsc SAKRAMENTALIA KKK 1667 "Święta Matka Kościół ustanowił sakramentalia. Są to znaki święte, które z pewnym podobieństwem do sakramentów oznaczają skutki, przede wszystkim duchowe, a osiągają je przez modlitwę Kościoła. Przygotowują one ludzi do przyjęcia głównego skutku sakramentów i uświęcają różne okoliczności życia" (Sobór Watykański II, konst. Sacrosanctum Concilium, 60; por. KPK, kan. 1166; KKKW, kan. 867). Cechy charakterystyczne sakramentaliów KKK 1668 Sakramentalia zostały ustanowione przez Kościół dla uświęcenia pewnych posług w Kościele, pewnych stanów życia, najrozmaitszych okoliczności życia chrześcijańskiego, a także użytkowania rzeczy potrzebnych człowiekowi. Według decyzji duszpasterskich biskupów sakramentalia mogą dotyczyć potrzeb, kultury i historii ludu chrześcijańskiego określonego regionu i epoki. Zawierają one zawsze modlitwę, której często towarzyszy jakiś określony znak, jak włożenie ręki, znak krzyża, pokropienie wodą święconą (znak przypominający chrzest). KKK 1669 Sakramentalia wynikają z kapłaństwa chrzcielnego; każdy ochrzczony jest powołany do tego, by być "błogosławieństwem" (Por. Rdz 12, 2) i by błogosławić (Por. Łk 6, 28; Rz 12, 14; 1 P 3, 9). Dlatego świeccy mogą przewodniczyć pewnym błogosławieństwom (Por. Sobór Watykański II, konst. Sacrosanctum Concilium, 79; KPK, kan. 1168). Im bardziej jakieś błogosławieństwo dotyczy życia eklezjalnego i sakramentalnego, tym bardziej jego udzielanie jest zastrzeżone dla wyświęconych do posługi (biskupów, prezbiterów lub diakonów) (Por. De Benedictionibus, 16; 1  .
KKK 1670 Sakramentalia nie udzielają łaski Ducha Świętego na sposób sakramentów, lecz przez modlitwę Kościoła uzdalniają do przyjęcia łaski i dysponują do współpracy z nią. "Prawie każde wydarzenie życia odpowiednio usposobionych wiernych zostaje uświęcone przez łaskę wypływającą z Paschalnego Misterium Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, z którego czerpią swoją moc wszystkie sakramenty i sakramentalia; w ten sposób niemal każde godziwe użycie rzeczy materialnych może zostać skierowane do uświęcenia człowieka i uwielbienia Boga" (Sobór Watykański II, konst. Sacrosanctum Concilium, 61). KKK 1671 Wśród sakramentaliów znajdują się najpierw błogosławieństwa (osób, posiłków, przedmiotów, miejsc). Każde błogosławieństwo jest uwielbieniem Boga i modlitwą o Jego dary. W Chrystusie chrześcijanie są błogosławieni przez Boga Ojca "wszelkim błogosławieństwem duchowym" (Ef 1, 3). Dlatego Kościół udziela błogosławieństwa, wzywają imienia Jezusa i czyniąc zazwyczaj święty znak krzyża Chrystusa. Źródło http://www.egzorcyzmy.katolik.pl/index.php/pomoc-sakramentalia-egzorcyzmy-188/333-katechizm-sakramentalia .......................................................................................................... Szkaplerz; "Szkaplerz (łac scapulare od scapula – ramiona, barki, plecy) – wierzchnia część habitu w postaci szerokiego płata materiału, takiego samego z jakiego uszyty jest habit, z otworem na głowę. Szkaplerz okrywa barki oraz sięga na plecy i na piersi – stąd bierze się jego nazwa. Jednym z najbardziej charakterystycznych krojów szkaplerzy jest tzw. kukulla noszona przez mnichów benedyktyńskich. Różni się od zwykłego szkaplerza długim kapturem." Dla laikatu; "Dla osób świeckich wprowadzono do użytku małe szkaplerze. Zmniejszona wersja szkaplerza karmelitańskiego (lub brązowego) składa się z dwóch małych prostokątów sukiennych (najczęściej wełnianych) związanych dwiema tasiemkami. Nosi się go tak, że jedna część leży na piersiach, a inna część na plecach wiernego. Kolorem szkaplerza karmelitańskiego może być każdy odcień brązu lub czarny. Obrazki lub symbole nie są potrzebne, ale często można je spotkać na szkaplerzach. Istnieją też inne szkaplerze przeznaczone dla świeckich, najczęściej są związane z pewnym zakonem, jednakże szkaplerz karmelitański zdobył największą popularność. Choć w pierwotnym zamyśle powstał on dla osób świeckich, to mogą go również nosić księża i członkowie innych zakonów." Medalik szkaplerzny; "Od 1910 r. został wprowadzony do użytku przez papieża Piusa X medalik szkaplerzny. Przedstawia z jednej strony Najświętsze Serce Jezusa, a z drugiej obraz Najświętszej Maryi Panny. Szkaplerz sukienny i medalik szkaplerzny mają taką samą wartość duchową. Chociaż przyjęcie powinno dokonać się przy pomocy szkaplerza sukiennego, można go później, według osobistego uznania, zastąpić medalikiem szkaplerznym. Czynimy to już sami. Powinno się go nosić na szyi, nie np. w kieszeni." Uwaga; Szkaplerz sukienny jak i medalik można na krótko zdjąć bez utraty związanych z nim odpustów i obietnic. Jeżeli ktoś nie nosi szkaplerza przez dłuższy czas, w tym czasie nie zyska odpustów szkaplerznych. Jeżeli chce ponownie praktykować nabożeństwo szkaplerzne, nie musi znowu przechodzić przez obrzęd nałożenia, wystarczy noszenie szkaplerza. Jeżeli szkaplerz sukienny niszczeje, nowy szkaplerz nie musi być ani nałożony, ani poświęcony, ponieważ jest habitem. Jak wszystkie dewocjonalia zatwierdzone przez Kościół katolicki może być on poświęcony. Źródło; http://pl.wikipedia.org/wiki/Szkaplerz Najpopularniejsze medaliki; Cudowny Medalik;http://www.cudownymedalik.pl/ Medalik Św. Benedykta;http://www.benedyktyni.pl/medalik.htm WAŻNE!!!!!!!!!! Należy pamiętać, że SAKRAMENTALIA TO DAR DLA NAS, I NALEŻY JE NOSIĆ Z SZACUNKIEM, CZYNIĄC MODLITWĘ!!! PONADTO PAMIĘTAĆ NALEŻY, MEDALIKI, SZKAPLERZE, KRZYŻE, TO NIE AMULETY!!!! Pozdrawiam w Jezusie:) br. Tomek |
|
| Wysłany: Sob 21:07, 05 Mar 2011 Temat postu: Medaliki, krzyże- Co nosimy? |
|
| Witam ;] Zakładam ten temat, w którym będziemy rozmawiać o medalikach i krzyżach, które nosimy na szyi.
Pewnie część osób, będzie się zastanawiało co za dziwny krzyż mam w awatarze  Jest dla mnie bardzo ważny Zakładając go przestrzegamy 3 wartości : czystość, posłuszeństwo i ubóstwo, świadczą o tym 3 supełki na sznurku na którym jest zawieszona Tauka-krzyż franciszkański Jest związany z Św. Franciszkiem. Poniżej zamieszczam więcej info. I zachęcam do dodawania i dyskutowania o swoich medalikach
Tauka "Franciszek żywił szczególną cześć i przywiązanie do znaku TAU.Często o nim mówił, nim podpisywał własnoręcznie list, które wysyłał. (Por.Św. Bonawentura,II 4). TAU jest ostatnia literą alfabetu hebrajskiego. O znaku TAU mówi prorok Ezechiel: "Pan rzekł do męża odzianego w szatę lnianą, który miał kałamarz u boku: Przejdź przez środek miasta, przez środek Jerozolimy i nakreśl znak TAU na czołach mężów, którzy wzdychają i boleją nad jej niewiernością... Nie zabijajcie jednak żadnego męża, na którym będzie ów znak". (Ez.9, 4-6). Chrześcijaństwo przyswoiło sobie ten znak od samych początków. Znajdujemy go w katakumbach rzymskich, ponieważ jego kształt przypominał krzyż, na którym Chrystus ofiarował się na zbawienie świata. Stał się on symbolem zbawienia i zewnętrznym znakiem chrześcijaństwa, naznaczonego wewnętrznie pieczęcią Ducha Świętego w dniu chrztu. Właśnie podobieństwo do krzyża tego znaku sprawiło, że stał się on Franciszkowi z Asyżu tak drogi i bliski, tak iż w Jego duchowości znalazł charakterystyczne odbicie. W nim, we Franciszku stary znak profetyczny w przedziwny sposób aktualizuje się, nabiera wyrazu i odzyskuje swoją zbawczą wymowę, ponieważ Biedaczyna Asyski zawsze czuł sie zbawionym przez miłość i miłosierdzie Boże, okazane w Chrystusie własnie na krzyżu. Pragnienie odpowiedzi na tę miłość wywołał niezwykłe uwielbienie Krzyża i stałą kontemplację uniżenia Chrystusa z miłości ku nam. TAU było ponadto dla Franciszka znakiem zwycięstwa Chrystusa nad złem i konkretnym, odczuwalnym dowodem jego osobistego zbawienia. Dlatego TAU, mając swoją głęboką tradycję i motywację biblijno - teologiczną zostało przez Franciszka przyjęte jako symbol szczególnych wartości duchowych, które wchłonął do tego stopnia, iż niejako utożsamił się z tym znakiem, co potwierdził sam Jezus, obdarzając Go stygmatami Swojej Męki. TAU nie jest jakims fetyszem lub brejloczkiem. Jest ono po prostu konkretnym znakiem pobożności chrześcijańskiej, a przede wszystkim szczególnym zobowiązaniem do naśladowania Chrystusa ubogiego i ukrzyżowanego. Noszenie TAU na piersiach jest zewnętrznym znakiem przynależności do szkoły życia Jezusa Chrystusa. Właśnie to TAU winno przypominać nam tę wielka prawdę chrześcijańską, iż nasze życie odkupione miłością Chrystusa ukrzyżowanego, ma stawać się każdego dnia życiem nowym,życiem przekazującym miłość. Nosząc ten znak ożywiający ducha, potwierdzamy sens "nadzieji, która jest w nas" i uznajemy siebie za naśladowców Świętego Franciszka. Módl się ze świętym Franciszkiem: Wszechmogący, wiekuisty, sprawiedliwy i miłosierny Boże, pozwól mi czynić dla Ciebie to, o czym wiem, że tego chcesz i chcieć zawsze tego, co się tobie podoba, abym wewnętrznie oczyszczony, wewnętrznie oświecony i rozpalony ogniem Ducha świętego, mógł iść śladami Syna Twojego Jezusa Chrystusa i dojść do Ciebie, Najwyższy, jedynie dzięki Twej łasce. Amen. źródło: ww w .malach. org/article. php/20050222085924322 <usuń spacje> |
|